Κατά πάσα πιθανότητα το όνομα Hans Joachim Irmler είναι εντελώς άγνωστο στους περισσοτέρους. Ο κύριος αυτός όμως βρίσκεται πίσω από τα συνθεσάιζερς στο θρυλικό συγκρότημα των Faust και μετά από όλα αυτά τα χρόνια (το γρουπ υφίσταται από 1971) αποφάσισε να κυκλοφορήσει τον πρώτο προσωπικό του δίσκο. Η πάντα εκλεκτική στις κυκλοφορίες της Staubgold άρπαξε την ευκαιρία και να μπροστά μας το Lifelike, ή αλλιώς η προσπάθεια του Irmler να προσομοιώσει με ήχους την ίδια τη ζωή.
O Irmler κάνει στην σόλο προσπάθεια του αυτό ακριβώς που ξέρει να κάνει πολύ καλά και σαν μέλος των Faust. Ανακαλύπτει ήχους και ηχοχρώματα που διεγείρουν την φαντασία του ακροατή και συνθέτουν ένα ζωντανό φουτουριστικό soundtrack, γεμάτο από αρμονίες αλλά και αντιθέσεις. Διαβάζοντας τις σημειώσεις στο booklet του cd, παρατηρούμε ότι το lifelike στην αρχική του μορφή όντως πρόκειται για soundtrack όχι όμως ταινίας, αλλά μιας έκθεσης ενός μουσείου σχετικά με τη ζωή των Ρωμαίων στρατιωτών. Πέσαμε δυο χιλιάδες χρόνια έξω θα πείτε, αλλά και από την άλλη τα ανθρώπινα συναισθήματα δεν επηρεάζονται από την πάροδο των αιώνων.
Ρίχνοντας μια πιο ‘τεχνική’ ματιά στο Lifelike βλέπουμε ότι έχουμε να κάνουμε με κατά βάση ambient μουσική, που δε στερείται όμως κάποιων εκρήξεων. Πιθανόν μια βόλτα στην έκθεση με τους Ρωμαίους στρατιώτες να μας έδινε την κατάλληλη οπτική διάσταση του έργου που απ’ ότι φανταζόμαστε θα περιλάμβανε μάχες και στιγμές έντασης. Σε όμως αντίθεση με ένα κινηματογραφικό έργο , η ‘ακινησία’ μιας έκθεσης, είναι αυτή που σε οδηγεί ευκολότερα σε σκέψεις και στοχασμούς δίνοντας στην αργόσυρτη μουσική του Irmler τον τέλειο συνοδευτικό ρόλο.
Ο Irmler χρησιμοποιεί αποκλειστικά αναλογικούς ήχους, τους οποίους παράγει από τη μεγάλη συλλογή οργάνων του και στη συνέχεια παραμορφώνει έως ότου τις περισσότερες φορές να μην προδίδουν καν την προέλευσή τους. Μικρά μουσικά θέματα βρίσκονται διάσπαρτα σε όλη τη διάρκεια του cd και συχνά πνίγονται σε διάφορους θορύβους για να αναδυθούν πάλι στη συνέχεια μέσα από αυτούς. Όλα αυτά σε ένα ασπρόμαυρο σκοτεινό και επαναλαμβανόμενο μοτίβο, όπως δηλαδή είναι και το σκηνικό του artwork του cd.
Μπορεί τα 45 λεπτά της μουσικής του Irmler να συντελούσαν στη δημιουργία του υποβλητικού τοπίου της έκθεσης για την οποία αρχικά φτιάχτηκαν αλλά και από την άλλη, ακόμα και χωρίς την συνοδεία ρωμαϊκών παραστάσεων δεν στερούνται ατμοσφαιρικότητας και ομορφιάς. Ίσως έτσι μάλιστα αφήνουν την φαντασία μας να καλπάζει ακόμα περισσότερο...
