Καταρχήν, επιτρέψτε μας να κάνουμε ένα λογοπαίγνιο με τον τίτλο του εν λόγω άλμπουμ και να προλογίσουμε την παρούσα κριτική, λέγοντας πως πρόκειται «για έναν ακόμα δίσκο», από τους πολλούς που ακούμε τα τελευταία χρόνια, στο χώρο της κιθαριστικής, εμβολιασμένης με πλούσιες ενορχηστρώσεις από έγχορδα, ατμοσφαιρικής και κατάλληλης για lounge ακροάσεις ποπ.

Κατά δεύτερον, να πιθανολογήσουμε -αρκετά εκ του ασφαλούς είναι αλήθεια- πως η πρόθεση της εταιρείας τους (Emi Νορβηγίας) ήταν να βρούνε την εναλλακτική Dido, με πιο κιθαριστικούς (βλέπε «ροκ») προσανατολισμούς ή την Natalie Imbruglia, όπως φωνάζει από το βάθος ο συνάδελφος κ. Τσάβαλος.

Σαν ερμηνεύτρια η συμπαθέστατη (και ουχί μόνον, φωνάζει πάλι από το βάθος των νέων μας γραφείων ο ανωτέρω συνάδελφος) δεσποινίς Marlin δεν μπορεί να συγκριθεί με τις προαναφερόμενες, μιας και παρόλο που διαθέτει αξιόλογη φωνή, δεν καταφέρνει να προσδώσει το συναισθηματικό υπόβαθρο, που χρειάζονται τέτοιου είδους τραγούδια, παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις.

Στα του δίσκου τώρα, αν και υπάρχουν ορισμένες καλές στιγμές, όπως το radio-friendly You Weren’t Here ή το Imbrugliακό Whatever It Takes, στο σύνολό του το Another Day αποτυγχάνει να κερδίσει τον ακροατή, όντας υπερβολικά επίπεδο, κυρίως συνθετικά, αλλά και ενορχηστρωτικά.

Τώρα, να σας πούμε για την σοβαρότητα που παρουσιάζει το έργο της και η ίδια σαν παρουσία, μετά τα παραπάνω λεγόμενά μας, μάλλον σαν άστοχα λόγια παρηγοριάς θα σας φανούν, για αυτό και δεν επεκτεινόμαστε... Ομοίως και για την πρωτοφανή επιτυχία που γνωρίζει η αγαπητή Lene ανά την Ευρώπη, τουλάχιστον με τα πρώτα δύο της άλμπουμ –γιατί να χαλάσει η συνταγή και για αυτό, το τρίτο της κατά σειρά;

Next!

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Διαβάστε Ακόμα

Featured