Frank Black and the Catholics - Pistolero

H τωρινή καριέρα του Frank Black στηρίζεται στις λέξεις. Ο Frank είναι ερωτευμένος μ'αυτές.

H γραμμική αφήγηση δεν είναι τόσο προκλητική γι' αυτόν, όσο η Dylanική μέθοδος της συλλογής κομματιών στίχων και τη δημιουργίας ενός ιδιότυπου, ίσως άναρχου, αλλά οπωσδήποτε ενδιαφέροντος κολλάζ. Οι λέξεις λοιπόν, επιλέγονται κυρίως με βάση την ηχητική τους ποιότητα και τη λειτουργικότητά τους στα εκάστοτε μουσικά στρώματα. Και θα μπορούσε κανείς να σχολιάσει αρνητικά τη συγκεκριμένη εμμονή, εάν δεν επιτύγχανε στο ομολογουμένως δύσκολο έργο της. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, το αποτέλεσμα είναι εκείνο που αφουγκράζεται και προσλαμβάνει ο ακροατής, και όχι οι προθέσεις του δημιουργού. Οι προθέσεις είναι για να γεμίζουν παραγράφους (σαν και την παρούσα) οι μουσικοκριτικοί.

Πέρα όμως από το ιδιότυπο των λεκτικών συνδυασμών η υπόθεση Frank Blank, τουλάχιστον στις τελευταίες τις εκφάνσεις είναι μια καθαρά μινιμαλιστική διαδικασία στον τρόπο ηχογράφησης της. Και δεν μιλάω μόνο για τη μονοδιάστατη τραχύτητα που υπήρχε (ας το παραδεχτούμε) στις προηγούμενες δουλειές του. Μιλάω κυρίως για τη "live στο studio" άποψη που έφερε από το "The Cult of Ray" του 1995, μια άποψη που θέλει το επαναλαμβανόμενο ζωντανό παίξιμο όλης της μπάντας ώσπου να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οχι overdubs, όχι πολυεπίπεδη ηχογράφηση.

Στο "Pistolero" δεν υπάρχει ίχνος λούστρου και παραγωγικής φιλοδοξίας. Υπάρχει μόνο ένα γνήσιο, μεταμοντέρνο rock & roll που βρίσκεται κοντά στο ομώνυμο προηγούμενο album. Ειδικά τα "Bad Harmony" και "Western Star" (αλλά και γιατί όχι) και το ακουστικό "Eighty Five Weeks", θα μπορούσαν να βρίσκονται κάλλιστα εκεί.

Το νέο album όμως χρωστάει πολλά ακόμα και στον Lou Reed αλλά και στο Neil Young (ειδικά στο "So Hard To Make Things Out"). Φλερτάρει διακριτικά με τη country παράδοση (αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο), τις punk συνθηματικές εξάρσεις ("I Want Rock & Roll"), τα σκληρά riffs των αρχών της δεκαετίας του 80 ("I Love Your Brain"), ακόμα και pop, και AOR στοιχεία διακρίνονται ανάμεσα στα εκ του garage punk βασιλείου riffs του.

Ο Frank Black, έκανε ένα κύκλο, ξεκινώντας από το punk rock και τις surf κιθάρες των Pixies (του εξαιρετικά επιδραστικού group του, που είτε άμεσα, είτε έμμεσα -βλ. επιρροή των "Surfer Rosa" και "Come On Pilgrim" στις οργισμένες δουλειές των Nirvana- έχει επηρεάσει το σύνολο της αμερικάνικης modern rock κοινότητας) στα εκλεκτικά όργανα και styles των solo album του. Οχι ότι ξαναγυρίζει πίσω σε κάτι που ουσιαστικά ποτέ δεν εγκατέλειψε. Απλά τώρα, κρατάει τις απαραίτητες αποστάσεις από ότι έχει δημιουργήσει και κρατάει το απόσταγμα τους. Frank Black στα καλύτερά του...