Beth Orton - Central Reservation

Κάποτε πρόσφερε τα υπνωτικά και μαγευτικά φωνητικά της στους William Orbit, Red Snapper, και Chemical Brothers, ενώ έπειτα με το ντεμπούτο της "Trailer Park" του 1996, πήρε τον τίτλο της μεταμοντέρνας folk τύπισσας, αφού συνδύαζε την 70s folk αισθητική με beats, loops και samples.

Μιλάμε για την Beth Orton, της οποία το σαγηνευτικό αυτό μείγμα folk, pop, electronica, hip-hop και ιδιαίτερης, εύθραυστης φωνής μας είχε όλους συγκινήσει δυόμισι περίπου χρόνια πριν.

Στο νέο της album βέβαια παίζει πλέον χωρίς samplers και πολλά πολλά beats και διακριτή συγγραφική ωριμότητα. Επιπλέον κρατάει τα Joni Mitchellικά jazz στρώματα και τις Fairport Conventionικές folk επιρροές, δίνοντας τον πρώτο λόγο στη μελωδία και επιβεβαιώνοντας όσους με πάθος ορκίζονταν ότι αυτές ήταν το δυνατό της σημείο και όχι τα ενορχηστρωτικά παιχνίδια.

Κορυφαίες εδώ είναι οι απόλυτες σκοτεινές (συνθετικές ή στιχουργικές) φιγούρες των "Blood Red River", "Devil's Song", "Stars All Seem to Weep", και "Stolen Car". Τα δύο πρώτα ανήκουν στις
folk αισθητικές αναζητήσεις της, ενώ το τρίτο είναι η πιο upbeat στιγμή, με hip hop ρυθμικό background και όμορφη ακουστική κιθάρα. Το κομμάτι αυτό είναι ίσως το μοναδικό που τονίζει (ή καλύτερα θυμίζει) τη σχέση της με το "Trailer Park". Το "Stolen Car" είναι μυστικιστικό με ambient στρώματα και ακουστικές κιθάρες, ενώ εξίσου σαγηνευτικό είναι και το ομώνυμο κομμάτι με διστακτική κιθάρα, πιάνο, light ορχηστρική συνοδεία.

Οι συνεργασίες της Beth Orton με τους David Roback (από τους Mazzy Star) και Ben Watt (από τους Everything But The Girl) στην παραγωγή, τη βοήθησαν να αναδείξει όχι μόνο τις μελωδίες, αλλά κυρίως την εκστατική φωνή της, η οποία δαμάζει κιθάρες, ηλεκτρικά πιανάκια και παραδοσιακά folk όργανα και δεν κρύβει το θαυμασμό της για το Nick Cave.

Στο σύνολο του, το "Central Reservation" είναι album ευαίσθητο, ιδανικό για τις μέρες που χαζεύει κανείς τη βροχή από το παράθυρο, ιδανικό για γκρίζα κυριακάτικα απογεύματα, ιδανικό για ανθρώπους που αναζητούν κοφτερά τραγούδια που δεν χρειάζεται να "φωνάξουν" για να ακουστούν, ιδανικό για ανθρώπους που συγκινούνται από το γνωστό συνδυασμό εσωστρεφών στίχων και μελαγχολικής διάθεσης.