Blondie - No Exit

Οι θιασώτες της χιουμοριστικής και εκλεκτικής late 70s έκδοσης του rock and roll που απομακρυνόταν από τις blues ρίζες, της μουσικής κίνησης δηλαδή του new wave, επιστρέφουν.

Οι Blondie πρόσφεραν ουκ ολίγα άμεσα και catchy tunes, διανθισμένα άλλοτε με επιτηδευμένα αφελείς, και άλλοτε με ειρωνικούς στίχους. Ειχαν μια Deborah Harry πραγματική star, με μια φωνή καθαρή και λεπτή και ένα Clem Burke (drummer) που αποτελούσε το "μυαλό" του group, τον άνθρωπο με τις περισσότερες μουσικές γνώσεις ανάμεσά τους (αργότερα έπαιξε με τους Eurythmics), καθώς και ένα φανατικό κοινό και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, ένα κοινό που την έβρισκε άγρια με την έλλειψη ουσιαστικού συνταγιολογίου τους. Οι Blondie, γεφύρωσαν πολλά μουσικά χάσματα και σε αντίθεση με τους Cars, τους B-52's και τους Talking Heads, ενσωμάτωσαν pop, disco, reggae και πολλά άλλα στοιχεία στο ρεπερτόριό τους.

Στην επιστροφή της τετράδας (4 από τα 5 original μέλη συμμετέχουν εδώ), δεκαέξι χρόνια μετά τη διάλυσή του group, διαβλέπει κανείς την ίδια προσπάθεια απόρριψης των μουσικών κλισέ, χωρίς να λείπει το attitude, η new wave μυρωδιά, αλλά και η αίσθηση του παρόντος.

Σε αντίθεση με παρόμοιες (συνήθως αποτυχημένες) επιστροφές, οι Blondie oύτε επιδιώκουν να μας φέρουν πίσω με στημένες άγριες διαθέσεις, ούτε μας υποδέχονται με απαλά κομμάτια με επιστιλβωμένους ήχους και σαλονίσια αισθητική. Σίγουρα, ακούγοντας το "No Exit" δεν μπορείς να νιώσεις Κολόμβος μπροστά στη μεγάλη ανακάλυψη, αλλά καταλαβαίνεις ότι το χάρισμα της συγγραφής τραγουδιών είναι κάτι που δεν έχουν απωλέσει.

Τα ενδιάμεσα projects τους βέβαια, παιρνούν σαν κινηματογραφικές εικόνες και αποκωδικοποιούνται σχετικά εύκολα σε κάθε κομμάτι, αλλά η συνθετική ικανότητα είναι εκείνη που "καθαρίζει" ακόμα και για τις στιγμές που κάπως ατσούμπαλα τα έχουν πετάξει, απλά για να υπάρχουν.

Από το σύνολο των κομματιών του "No Exit", ξεχωρίζει το νωθρό και αργόσυρτο reggae "Divine", το radio-friendly pop hit "Maria", η ska τρεχάλα του "Screaming Skin" - και όχι μόνο. Οι country μυρωδιές στο "The Dream's Lost on Me", οι dance floor διαθέσεις του "Forgive and Forget", η blues προσπάθειά τους στο "Happy Dog [For Caggy]", είναι εξίσου ελκυστικές. Το swing "Boom Boom in the Zoom Zoom Room", ανήκει νοερά μάλλον στα τελευταία projects της Debbie (Jazz Passengers), ενώ το rapάρισμα του Coolio στον χαοτικό διάκοσμο του ομότιτλου κομματιού κάνει μια αναφορά στo rap εναγκαλισμό του "Rapture", πίσω στο '81. Το remake στο κομμάτι των Shangri-Las' "Out in the Streets" δεν είναι άσχημο, όπως και η μπαλάντα "Double Take".

Οπως καταλάβατε έχουμε να κάνουμε με μια πληθώρα μουσικών γεύσεων, με rap, ska, dance, jazz, rock, country και αφρικανικές ποικιλίες, αλλά πάντα με την κοινή πιασάρικη βάση και τη φωνή της Debbie να παίρνει όλες τις τελικές προσπάθειες πάνω της, βγάζοντας ακόμα και στα γεράματα το φίδι από την τρύπα. Η Debbie έχει μεστώσει, έχει ωριμάσει αλλά δε λέει να πέσει με τίποτα. Εστω και με τεχνάσματα (ή τεχνική) καταφέρνει να διατηρήσει τη φωνή της σχεδόν το ίδιο λεπτή και ελαστική, αν και όχι το ίδιο καθαρή. Μια από τις ελάχιστες φορές που μπορώ να πω με σιγουριά: Ναι, άξιζε να επιστρέψουν!