Εικοσιένα τραγούδια με σύγχρονο ήχο και δουλεμένο στίχο παρουσιάζουν οι Δραμαμίνη στον δεύτερο δίσκο τους, τα οποία κατατάσσονται στην κατηγορία «Δυτικότροπο αστικό indie rock». Παρά τις εμφανείς επιρροές από τη new wave σκηνή των ύστερων 1970s/πρώιμων 1980s –όπως αυτή εκφράζεται σήμερα από μπάντες όπως Εditors, Strokes, Bloc Party αλλά και τη συμβολή των Radiohead και Coldplay– ο ήχος τους είναι ένα απόσταγμα εμπειριών και έμπνευσης κι έχει δική του προσωπικότητα, χωρίς να μιμείται κάτι: είναι χαρακτηριστικός και αναγνωρίσιμος.
Οι στίχοι του Γιάννη Μιχαηλίδη –που με τον αδερφό του Χάρη υπογράφουν κάθε πτυχή του δίσκου– αποδεικνύονται καλοδουλεμένοι και το πάντρεμα με τις μελωδίες και τις ενορχηστρώσεις μας δίνει ένα επιτυχημένο αποτέλεσμα. Δεν είναι στίχοι που απλά υπάρχουν ώστε να γεμίζουν τα κενά ανάμεσα στις νότες, μα λόγια και ιστορίες που, ακόμη και χωρίς να το θέλεις, τραβάν την προσοχή σου, ακριβώς γιατί αποπνέουν αμεσότητα και ειλικρίνεια. Είναι ταξίδια σε αθώες, ανέμελες εποχές, είναι ημερολόγια του σήμερα και του χτες, εικόνες που κινηματογραφικά ξετυλίγονται, αφηγούνται και περιγράφουν τον κόσμο του καθενός από εμάς, τον κόσμο στον οποίον ζήσαμε ή που ονειρευτήκαμε.
Η θεματολογία των τραγουδιών ξεφεύγει έτσι από τον έρωτα –χωρίς να τον αποκλείει, φυσικά– και αγγίζει θέματα της καθημερινότητας και προβληματισμούς της σύγχρονης εποχής, σε μια αλληλουχία εικόνων και γεγονότων όπου ο εσωτερικός κόσμος αλληλεπιδρά και συνυπάρχει με τα έξω ερεθίσματα. Η μελαγχολία κάνει παρέα στην ελπίδα, το αστικό τοπίο διαδέχεται ομαλά την παρθένα φύση της επαρχίας. Κεντρικός ήρωας ο σύγχρονος άνθρωπος, που με αποσκευές τις αναμνήσεις ξεκινά μια διαδρομή στο άγνωστο αφήνοντας τα χνάρια του πάνω στον δικό του μουσικό χάρτη. Η νοσταλγία και ο ρομαντισμός δίνουν επίσης μιαν άλλη πνοή στο Σύμπαν Μέσα Μου των Δραμαμίνη, κρατώντας καλά τις ισορροπίες μεταξύ του δυναμικού και του τρυφερού, χωρίς το άλμπουμ να γίνεται γραφικό ή παρελθοντολάγνο.
Οι κιθάρες, τα μπασοτύμπανα, οι λούπες, τα έγχορδα και τα πλήκτρα συνυπάρχουν χωρίς πλεονασμούς. Εντυπωσιακά αναγνωρίσιμο –και πικάντικο– το γιουκαλίλι στο “Μέσα Απ’ Την Αγάπη Σου”, μετατρέπει μιαν απλή μπαλάντα σε ερωτική εξομολόγηση ντροπαλού αγοριού. Μόνο “Ένα Τρένο Που Σφυρίζει Από Το Άπειρο” και “Τίποτα Πέρα Από Αυτό” οδηγεί, με παιχνιδιάρικο ρυθμό και μια κολλητική μελωδία, σε “Χαρούμενες Μέρες”, αφού “Η Ελπίδα Δε Χάθηκε Ακόμη”. Εναλλαγές παρακάτω από τα δυναμικά “Σήμερα”, “Βόλτα Με Το Αμάξι”, “Στρατιώτης”, “Το Σύμπαν Μέσα Μου” και “Αστρικό Αεροπλάνο”, στα πιο λυρικά “Όταν Ήμασταν Παιδιά”, “Στιγμές”, “Δε Γυρίζεις Πια”, “’Ήταν Μόνο Ένα Όνειρο”. Μια νέα εποχή που “Ξημερώνει” και μια γλυκιά μελαγχολία για περασμένα καλοκαίρια στη “Σέριφο”.
Το (διπλό) άλμπουμ κυκλοφορεί συνοδεία ενός DVD, όπου βρίσκουμε 4 βιντεοκλίπ σε σκηνοθεσία των αδερφών Μιχαηλίδη, ένα ακουστικό live project, καθώς και το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ Νέφη, με θέμα τα χωριά που ερημώνουν και τη μοναξιά των ηλικιωμένων. Επίσης, διαβάζονται ποιήματα του Γιάννη Μιχαηλίδη από την πρώτη του (ανέκδοτη ακόμα) ποιητική συλλογή.
Με το Σύμπαν Μέσα Μου γίνεται εμφανής η επιθυμία, η αφοσίωση αλλά και η ικανότητα των Δραμαμίνη να προσφέρουν κάτι στο μουσικό γίγνεσθαι, παρακολουθώντας τις εξελίξεις και «προσαρμόζοντας» τη δική τους προσωπικότητα στο ύφος και στο στυλ της διεθνούς indie rock φιλοσοφίας. Τα τραγούδια τους έχουν σώμα, διαθέτουν ταυτότητα, το ύφος τους είναι οικείο και συγχρόνως πρωτότυπο, ο ήχος αναγνωρίσιμος, το αποτέλεσμα καλοδουλεμένο και σφιχτό, χωρίς να ξεχνάει ότι πρέπει και να «αναπνέει». Αν η εποχή που διανύουμε μεταφερόταν στη μεγάλη οθόνη, ο δίσκος αυτός θα μπορούσε ίσως να λειτουργήσει ως ιδανικό soundtrack.
