Το... «χοντραίνει» το παιχνίδι ο Γιώργος Μαργαρίτης στον πρόσφατο, πολυσυλλεκτικό δίσκο του. Μπορεί να μην αλλάζει σχεδόν τίποτα σε σχέση με τη μουσική κατεύθυνσή του –το άλμπουμ είναι όσο λαϊκό περιμένετε, δηλαδή πολύ– αλλά οι στίχοι καταπιάνονται με ένα εύρος θεμάτων που δύσκολα συναντάς οπουδήποτε αλλού. Προϊδεάζει γι’ αυτό και ο τίτλος ο οποίος δεν είναι απλά συνώνυμος με το γνωστό, κλασικό λογοτέχνημα. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.

Το Έγκλημα Και Τιμωρία περιλαμβάνει δώδεκα τραγούδια αλλά συνολικά δεκατέσσερα τρακ –καθώς δύο από αυτά αποτελούν εναλλακτικές βερσιόν. Πρόκειται κυρίως για νέες συνθέσεις, σε καθαρά λαϊκά μονοπάτια, κομμένες και ραμμένες στο προφίλ του Μαργαρίτη. Δεν λείπουν βέβαια και κάποιες επανεκτελέσεις (“Σπάσ’ Τα, Γκρέμισ’ Τα, Κυρά Μου” και “Περιεχόμενο Μηδέν”) ενώ υπάρχει επίσης και μία διασκευή του “Ω! Κιτάρε” (Enrico Macias & Anne Huruguen) με ελληνικούς στίχους από τη Λίνα Νικολακοπούλου. Εδώ επίσης θα βρείτε και την επιτυχία “Πεθαίνω Για Σένα” του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, από την ομώνυμη ταινία.

Όπως προείπα, είναι κυρίως οι στίχοι που δίνουν το κάτι παραπάνω στο Έγκλημα Και Τιμωρία του Γιώργου Μαργαρίτη, καθώς, πέρα από την απαραίτητη ερωτική θεματολογία (χαρακτηριστικότερο όλων το “Δίπλωσαν Πάλι Στα Ποτήρια Τα Ποτά” των Χρήστου Νικολόπουλου και Νίκου Αναγνωστάκη), πολλά τραγούδια αγγίζουν και θέματα κοινωνικοπολιτικά, με ενδιαφέροντα μάλιστα τρόπο. Δεν είναι μόνο η αναφορά στον Ντοστογιέφσκι στο ομώνυμο του δίσκου τραγούδι (από τον Μανώλη Ρασούλη σε μουσική Πέτρου Βαγιόπουλου), το οποίο αποτελεί ταυτόχρονα πορτρέτο του Μαργαρίτη («εγώ ’μαι ένας τραγουδιστής, βγαλμένος μέσ’ απ’ το λαό και όσο ζω θα τραγουδώ») μα και κοινωνικό σχόλιο («μιζέρια, φτώχια, ανεργία, μα πιο πολύ μισώ την αδικία»). Έχουμε εδώ αναφορές στο αδιέξοδο του γάμου (“Η Βέρα” του Γιάννη Εμμανουηλίδη), στο τέλμα του σύγχρονου τρόπου ζωής (“Χαπάκι” των Βαγιόπουλου και Λογό), στη νέα πολιτική-οικονομική κατάσταση της χώρας (“Ω, Κιτάρε!”) αλλά και στο... άβατο των μοναστηριών(!) (“Χάλασε Το Μοναστήρι” του Εμμανουηλίδη). Μπορεί να μη μιλάμε για απολύτως πρωτάκουστα πράγματα, όμως σίγουρα το εύρος της θεματολογίας και η προσπάθεια να θιχτούν θέματα της επικαιρότητας δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα.

Αντιθέτως, στον μουσικό τομέα δεν υπάρχουν ιδιαίτερες εκπλήξεις. Στιβαρά τραγούδια, καλά φροντισμένες ορχήστρες και ένας Μαργαρίτης που παλιώνει σαν το καλό κρασί και ερμηνεύει με τον γνωστό αλλά πάντα απολαυστικό, αντρίκιο, δικό του τρόπο. Μόνη παραφωνία το εναρκτήριο κομμάτι, μια κάπως «νερωμένη» εκτέλεση του “Πεθαίνω Για Σένα”, η οποία κάπου σκοντάφτει ενορχηστρωτικά –σαφώς προτιμότερη η πιο μπουζουκοκεντρική, ραδιοφωνική εκτέλεση προς το τέλος. Το οποίο τέλος έρχεται με το απόλυτα επίκαιρο τραγούδι “Ο Έλλην”, όπου ο Πέτρος Βαγιόπουλος μελοποιεί στίχους του Γεώργιου Σουρή: παρότι μετρούν σχεδόν έναν αιώνα ζωής, μοιάζουν να γράφτηκαν μόλις χτες.

Συνολικά, το Έγκλημα Και Τιμωρία είναι ένα άλμπουμ που λειτουργεί, με καλό εν γένει υλικό, το οποίο μοιάζει να φτιάχτηκε με προσοχή και όχι απλά για να εξυπηρετήσει τις δισκογραφικές ανάγκες ενός μεγάλου τραγουδιστή. Βέβαια, πάντα όταν η συζήτηση έρχεται σε δίσκους του λαϊκού ρεπερτορίου εν έτει 2011, επανέρχονται σκέψεις και προβληματισμοί σχετικά με το αν το λαϊκό τραγούδι είναι νεκρό ή όχι και κατά πόσο τέτοιοι δίσκοι μπορεί να αφορούν τις νεότερες γενιές. Σίγουρα τέτοια θέματα δεν μπορούν να αναλυθούν, πόσο μάλλον να απαντηθούν, στα πλαίσια μιας απλής δισκοκριτικής. Προσωπικά πάντως, δεδομένων των διαμορφούμενων συνθηκών γύρω μας και παρά τις ενδείξεις για το αντίθετο, δεν θα στοιχημάτιζα υπέρ του τέλους της λαϊκής μούσας. Τουλάχιστον όχι ακόμα...

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Διαβάστε Ακόμα

Featured