Δεν σας κρύβω ότι φέρνω στο μυαλό μου συχνά-πυκνά την αυστηρή κριτική που υπέγραψα προ δύο ετών για την Προσωπογραφία της Τάνιας Τσανακλίδου (http://www.avopolis.gr/greek-albums/24642-2011-02-26-15-07-24): παλινδρομώ ακόμα μεταξύ της αυστηρότητας που επέδειξα απέναντι στις συγκεκριμένες μουσικές επιλογές της και στη σιγουριά ότι τα τραγούδια δεν ήταν αντάξια της ερμηνεύτριας. Εδώ και λίγους μήνες, στα ράφια των δισκοπωλείων βρίσκεται το νέο της άλμπουμ Παλιές Αγάπες & Τραγούδια Μεθυσμένα –live καταγραφή των παραστάσεών της στο Μετρό τον χειμώνα 2007-2008. Ενδελεχείς ακροάσεις στο σπίτι και στο αυτοκίνητο έκαμψαν τη μέχρι και σήμερα αυστηρότητά μου για το καλλιτεχνικό πρόσωπο της Τσανακλίδου, μιας και με τον συγκεκριμένο δίσκο κατάφερε νομίζω να επαναπροσεγγίσει με τέχνη ένα, κλασικό στη δομή του, λαϊκό πρόγραμμα.

Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με τα εξαιρετικά live 2 Χρόνια Μετρό και Μαγικό Κουτί. Η Τσανακλίδου, αυτή τη φορά, δεν μπαίνει σε λογικές πειραματισμών ούτε χτίζει ένα μουσικό project με θεατρική φόρμα. Αντίθετα, ακολουθεί μία πεπατημένη, μία σίγουρη καλλιτεχνική διαδρομή επαναπαυμένη σε ό,τι ξέρει να κάνει καλά. Δεν το σημειώνω ως αρνητικό. Ίσα-ίσα, θεωρώ ότι μπόρεσε –με μόνο δύο γράμματα από την εκφραστική της αλφάβητο– να δομήσει και να πλασάρει ένα πρόγραμμα χωρίς να κουράσει, αλλά και χωρίς να δώσει αφορμές να την κατηγορήσουν για επανάληψη και κοινοτοπία. Χατζιδάκις, Κραουνάκης, ρεμπέτικα, ελαφρά, Πλέσσας, Σπανός και πολλά από τα αγαπημένα της Τσανακλίδου (“Ανθρωπάκος”, “Η Σουλτάνα Η Φωφώ”, “Πάτωμα”) –όλα γνωστά και χιλιοτραγουδισμένα– γίνονται μια μουσική συστάδα, δημιουργώντας το ιδανικό ηχοτοπίο για ένα μεσημεριανό γλέντι μετά φαγητού και κρασιού. Κι αυτό σημαίνει ένα αρκούντως γιορταστικό live άλμπουμ, ισορροπημένα κουλτουριάρικο, διασκεδαστικό και σαφές ως προς αυτό που θέλει να μεταδώσει.

Κλασική συνταγή λοιπόν αυτό το διπλό CD, ακολουθεί κατά γράμμα όλους εκείνους τους προσδιορισμούς που συγκλίνουν στον όρο «ελληνική πολιτισμική ταυτότητα». Και στα πλαίσια αυτής της κλασικότητας, η Τσανακλίδου έκανε την επιλογή να μην ρετουσάρει ηχητικά στο στούντιο τη δεδομένη live ηχογράφηση. Η ειλικρινής και αβίαστη χειρονομία να κλείσει σε δύο ψηφιακά δισκάκια μια καταγραφή ακομπλεξάριστη, που αποδέχεται όλα τα λαθάκια της στιγμής, δίνει κατά τη γνώμη μου μία ακόμα ουσιαστική διάσταση στο άλμπουμ. Γιατί γίνεται ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της ψυχοσύνθεσης της Τσανακλίδου: λίγο παιχνιδιάρικο, λίγο μελό, λίγο παρεΐστικο, λίγο θεατράλε.

Στα συν, προσθέστε το κέφι των τριών μουσικών Παναγιώτη Τσεβά, Μανώλη Καραντίνη και Γιάννη Παπαζαχαριάκη, τις μικρές ιστορίες που εκμυστηρεύεται η Τσανακλίδου on stage και την ατάκα-κόλαφο του Τσεβά, όταν την καλεί  επί σκηνής με τα λόγια «να της θυμίσω το επάρατο παρελθόν της…», προλογίζοντας τη συμμετοχή της στη Eurovision με το “Τσάρλι Τσάπλιν”. Στα πλην βάλτε ένα αχρείαστο ποτ-πουρί προς το τέλος, τα τραγούδια-σιγουράκια που κοντεύουν να «καούν» (ξανά μάνα ακούγονται λ.χ. οι “Μοίρες”, άλλη μία εκτέλεση του “Αυτή Η Νύχτα Μένει”), την πολύ μεγάλη διάρκεια του CD –αγγίζει σχεδόν το τρίωρο– και την ανυπαρξία οπτικοακουστικού υλικού, που εδώ μοιάζει ως απαραίτητο συνοδευτικό μιας τέτοιας ηχητικής καταγραφής.

Το Παλιές Αγάπες & Τραγούδια Μεθυσμένα  της Τάνιας Τσανακλίδου, αν έμενε στο αρχείο της Lyra και δεν εκδιδόταν ποτέ, ίσως να μην έλειπε σε κανέναν. Πρόκειται όμως για μια ανάγκη της στιγμής να καταγράψει η ερμηνεύτρια το υλικό της και με βάση αυτό πείθομαι, θεωρώντας άκρως θεμιτή μία τέτοια κυκλοφορία. Κάτι τέτοια δισκάκια είναι βέβαια και λίγο δίκοπο μαχαίρι: αν δεν τα ακούσεις την κατάλληλη χρονική στιγμή, μετά την πρώτη ακρόαση ίσως και να μην ξαναπαίξουν ποτέ στο CD player. Αν όμως για έναν μαγικό λόγο το CD καταφέρει να κολλήσει ως μουσική επένδυση στο τοπίο της στιγμής, τότε ίσως κατορθώσει να μπει στις αγαπημένες σου ακροάσεις.

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Διαβάστε Ακόμα

Featured