Τι αποκαλούμε σήμερα «λαϊκό τραγούδι» και ποιο το μέλλον του; Πώς μπορούν τα λαϊκά μουσικά στοιχεία του παρελθόντος να ενσωματωθούν στα σύγχρονα μουσικά ρεύματα; Ο τέταρτος προσωπικός δίσκος του Σταύρου Αβράμογλου, με τίτλο Ζηλεύω Το Φεγγάρι, περιέχει 14 τραγούδια που, αν και υφολογικά ανήκουν σε αυτό τον χώρο, μάλλον δεν φιλοδοξούν να απαντήσουν στα παραπάνω ερωτήματα. Έχουμε εδώ να κάνουμε με έναν πολυσυλλεκτικό δίσκο, στον οποίο συμβάλλουν οι τραγουδοποιοί Χρήστος Γιαννόπουλος, Γιώργος Τζωρτζής, Σάκης Τσιλίκης και Γιώργος Ζήκας και οι στιχουργοί Λένα Τραγκανίδα, Βαγγέλης Ζαβός, Μάριος Κατσώνης και Βασίλης Μαστροκώστας. Υπάρχουν ακόμα δύο τραγούδια του George Moustaki, τα “Et Pourtant Dans Le Monde” και “Les Amis”, που, με τους ελληνικούς στίχους του Μιχάλη Αβατάγγελου, γίνονται “Κι Όμως Μέσα Στον Κόσμο” και “Οι Φίλοι” αντίστοιχα, αλλά και το ιταλικό “Se Le Cose Stanno Cosi” των Enriquez-Fersen, από τη δεκαετία του 1960. Οι μελωδίες, οι στίχοι και οι ενορχηστρώσεις των τραγουδιών αυτών δεν κομίζουν, κατά τη γνώμη μου, τίποτα καινούργιο σε όσα ξέρουμε ήδη για το λαϊκό τραγούδι. Παρόλα αυτά έχουμε να κάνουμε με ένα αρκετά φροντισμένο σύνολο, καθώς δύσκολα βρίσκει κανείς μελωδίες που υστερούν αισθητά ή στίχους οι οποίοι να προσβάλλουν την αισθητική και τη νοημοσύνη του ακροατή – έστω κι αν τα κλισέ κυριαρχούν. Στον ενορχηστρωτικό τομέα, η μόνη απόκλιση από την πεπατημένη είναι ότι δίπλα στο μπουζούκι, τον μπαγλαμά και το ακορντεόν τοποθετήθηκαν, μάλλον αδέξια, προγραμματισμένα τύμπανα και μπάσο. Ο Σταύρος Αβράμογλου ερμηνεύει με στιβαρή φωνή και χροιά που ταιριάζει γάντι στο συγκεκριμένο ρεπερτόριο ενώ στα δικά μου αφτιά ακούγεται σαν «μαθητής» της σχολής του Γιώργου Νταλάρα. Ξεχώρισα το “Ξαφνικά”, όπου ο ερμηνευτής κάνει ένα στιβαρό ντουέτο με την Πίτσα Παπαδοπούλου, το “Ένα Τσιγάρο Δρόμος”, καθώς και το ομώνυμο του δίσκου, που ερμηνεύει η πρωτοεμφανιζόμενη Angelina. Αντίθετα βρήκα μάλλον κωμική και εκτός κλίματος την προσπάθεια της τελευταίας και του Αβράμογλου να ερμηνεύσουν στα γαλλικά κάποιους από τους αυθεντικούς στίχους στο “Κι Όμως Μέσα Στον Κόσμο”. Το Ζηλεύω Το Φεγγάρι είναι τίμιος και αξιοπρεπής δίσκος. Το θέμα είναι ότι οι συγκεκριμένοι χαρακτηρισμοί αποδίδονται ολοένα και περισσότερο σε λαϊκούς δίσκους, αντικαθιστώντας άλλους, σαφώς πιο ευνοϊκούς. Η νοσταλγία για το παρελθόν μοιάζει να είναι πλέον ό,τι έχει απομείνει για το σημερινό λαϊκό τραγούδι. Ζητείται ελπίς λοιπόν…
