Γοητευτικά αμετανόητος ο Βαγγέλης Γερμανός. Εκεί, να επιμένει -κόντρα στους ρυθμούς της ζωής μας- σε δροσερές σκιές μιας καλοκαιρινής μέρας, σε εξωτικά μέρη, σε διαφυγές, στη διασκέδαση, στον ιδιότυπο, χαλαρό ερωτισμό που τον διακρίνει από τα κλασικά "Μπαράκια" που κυκλοφόρησαν είκοσι χρόνια πριν. Ερωτικά τραγούδια που -σε αντίθεση με ότι συμβαίνει πλέον- δεν εκφράζουν καχυποψία και έλλειψη πίστης, αλλά χτίζουν ονειρικά σκηνικά όπου το μόνο που μετράει είναι η στιγμή και η ειλικρινής ενθρώπινη παρουσία. Ρομαντικός αφόρητα για κάποιους, δροσερός και ίσως αφελής. Όταν η ακατέργαστη μπαλλάντα του (ηλεκτρική ή ακουστική, με ενίοτε latin προσανατολισμό) είναι από αυτές τις απλές και ευκολομνημόνευτες καλοκαιρινές περιγραφές έχουμε την εντύπωση ότι αυτός ο δίσκος εκδόθηκε την κατάλληλη εποχή, για να πεθάνει μέχρι το τέλος της. Άλλωστε, και για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, ένας δίσκος που έφτασε στα χέρια μας έξι χρόνια μετά την τελευταία του δουλειά είναι απορίας άξιο το πόσο "λίγος" (αλλά και ανακυκλωτικός) μοιάζει. Δεν έχει και ιδιαίτερες αξιώσεις παραμονής στο cd player μας, δεν είναι από εκείνους που δικαιολογούν την παραμονή. Είναι απλά ένα συνοδευτικό soundtrack για χαλαρές και απροβλημάτιστες στιγμές ή έστω για διαφυγή από το τσιμεντένιο σκηνικό, που -όσο περνά ο καιρός- θα είναι και αυτό που θα μας απασχολεί και πιο πολύ. Όταν όμως εκφράζονται με την ίδια εφηβική αφέλεια πιο σοβαροί προβληματισμοί (περί πλαστικής και ηλεκτρονικής εποχής με "τους Αμερικάνους στα κουμπιά και όλους τους άλλους σκλάβους στα κουπιά"), τότε είναι που μας επαναφέρει στην πραγματικότητα, χωρίς όμως και πάλι να μας προβληματίσει, χωρίς να μας πείσει. Γιατί ο Βαγγέλης Γερμανός, όύτε την παιδική αθωότητα διαθέτει, ούτε τον ώριμο προβληματισμό. Οπότε γιατί να ξεφεύγει από τη γοητευτική μποέμ φιλοσοφία του;
