Άκης Δαούτης - O.S.T. - Από την άκρη της πόλης

H καλλίτερη ελληνική ταινία της χρονιάς δεν θα μπορούσε παρά να συνοδεύεται από ένα ανάλογης ποιότητας soundtrack. Ο Κ. Γιάνναρης δημιούργησε ένα γρήγορο, δυναμικό και νευρώδες film, στηριζόμενος σε μια παρέα από πιτσιρικάδες Ρωσοποντιους μετανάστες που ζουν στην δυτική πλευρά της πόλης. Στην πλευρά που πράγματι δύει ο ήλιος. Νέα παιδιά που έχουν παρατήσει το σχολειο, χωρίς δουλειά αλλά με χιλιάδες όνειρα. Όνειρα που σύντομα -όπως πιστεύουν- θα κάνουν πραγματικότητα. Μέχρι τότε όμως έχουν καιρό, όποτε τώρα αναλώνουν την ζωή τους σε χορό και χαβαλέ, σε ευκαιριακά γαμήσια, σε ψωνιστήρι και σε ναρκωτικά. Ο Γιανναρης χρησιμοποιώντας περίτεχνα την κάμερα του, τους ακολουθεί παντού. Το ίδιο και η μουσική του Άκη Δαουτη. Ηλεκτρονικοι ήχοι τους συνοδεύουν σε ότι και να κάνουν. Καταιγιστικοί ρυθμοί όταν τρέχουν με τα rollers τους στους δρομους, εσωστρεφές trip hop τέμπο στις ερωτικές τους στιγμές -αληθινές ή με πληρωμη- ambient ηχοχρώματα σε φάσεις μαστούρας και φαινομενικής(;) έκστασης. Οι πιτσιρικάδες χορεύουν, χορεύουν συνεχώς με την ηλεκτρονική μουσική που άκουν, και ο Άκης Δαούτης -πιάνοντας θαρρείς τον σφυγμό τους- έγραψε μουσική αποκλειστικά γι΄ αυτους. Ο Δαούτης γράφει πρώτη φορά μουσική για ταινία και τα πηγαίνει πολύ καλά. Τα θέματα που υπογράφει για τους τίτλους της αρχής και του τέλους είναι δυνατές συνθέσεις. Γρήγορα αποτυπώνονται στο νου, λειτουργώντας και έξω από την ταινία ως αυτόνομα μουσικά κομμάτια, με αρχή μέση και τέλος. Ο ίδιος παίζει κιθάρα και πλήκτρα ενώ συμμετέχει και ο Πέτρος Ταμπουρης με το κανονάκι του. Στο "Just a dream" το electro beat συνδυάζεται αρμονικά με τους παραδοσιακούς ρυθμούς από τον "χορό των μαχαιριών". Είναι φοβερό πως συνυπάρχουν η τσαμπούνα και το νταούλι με το playstation και το programming. Το αποτέλεσμα αυτής της επιμειξίας ήχων μερικές στιγμές είναι εκπληκτικό. Υπάρχουν βέβαια και αδύνατα σημεία που δεν αναιρούν όμως τα γενικά συμπεράσματα. Στο "Pornofunk" oι αναστεναγμοί και οι κραυγές μεταμορφώνονται σε οράματα και φαντασιώσεις που γρήγορα αποκτούν σάρκα και οστά. Αμέσως όμως ακολουθεί η προσγείωση που συνήθως είναι ανώμαλη. Ο μοναδικός ήχος που ακούγεται από ένα πιάνο (piano chaos) αδυνατεί να επουλώσει τις εσωτερικές πληγές και δεν μπορεί να γεμίσει το κενό. Και όμως... Τα παιδιά είναι αισιόδοξα και χαρούμενα, όπως πρέπει και είναι τα παιδιά σε εκείνη την πλευρά της πόλης. Που δεν είναι "από την άκρη της πόλης". Κοιτωντας από εκει, η άλλη πλευρά είναι εδώ που είμαι εγώ και εσυ. Μάλιστα, από εκεί, έχει και καταπληκτική θεά. Υ.Γ. Στο cd υπάρχει και ένα cd-rom track που περιέχει φωτογραφιες, αποσπάσματα από την ταινία, κατατοπιστικά στοιχεία για τους συντελεστές της και ένα ποίημα. Υ.Γ. 2 Τελικά είναι τρομερή η ζωή σε αυτήν την πόλη. Συμβαίνουν τόσα πράγματα γύρω μας και δεν τα έχουμε πάρει μυρωδιά. Το Μενίδι από την Κηφισιά το χωρίζουν θεωρητικά 2-3 χιλιόμετρα. Στην πραγματικότητα όμως η διάφορα είναι χαώδης. Διάφορα που φαίνεται και στο κέντρο της πόλης. Ξεκινώντας από τα Εξάρχεια, προχωρώντας προς την Ομόνοια και τέλος στο Σύνταγμα και το Κολωνάκι βλέπεις ολότελα διαφορετικούς κόσμους. Η απόσταση είναι τόσο μικρή , αλλά και τόσο μεγάλη. Από την θλίψη και την απόγνωση περνάς μεμιάς στην ευδαιμονία και την ευτυχία-έστω και πλασματική. Διαφορετικός κόσμος με άλλες ανάγκες, άλλες συνήθειες, άλλες επιθυμίες και όνειρα. Τι σχέση έχουμε όλοι εμείς μεταξύ μας; Είναι ωραία να κανείς βόλτες στην Αθήνα. Αλλάζει συνεχώς η γεύση της πόλης και σε βοηθάει να σκέφτεσαι. Χαχα... είναι όλα τόσο δίπλα μας, που μερικούς μπορεί και να τους τρομάξει αν ποτέ το νιώσουν. Κάτι όμως, που μάλλον δε θα συμβεί ποτέ... Δυστυχώς ή ευτυχώς...